|
Не аб шумна-разгульнай бяседзе-вясельлі,
Не аб славе забытага краю,
Не аб віхрах і бурах, што сьветы цярпелі,
Гэту песьню сягоньня складаю.
Выліць думку хачу — хай снуе у бязьмеры —
Думку-памяць, што ў сэрцы залегла,
Аб тэй зорцы, што некалі з добраю верай
Над зямелькай ясьнела і зьбегла.
Аб музыцы, што лірай сваёй чарадзейскай
Мне ў душы сьветач выклікаў новы,
Каб жыла хоць на час красай кветкаў-пралескаў,
Як жыве вечна Лірнік вясковы.
*
Над Вільлёй, дзе сталіца была Гэдыміна,
На магілках, што Росса завуцца,
Курганок там убачыш, пакрыты дзярнінай,
Над дзярнінай бярозкі трасуцца.
Сумна шэпчуць галінкі зімою і летам
Аб жыцьці, пахаваным пад імі;
Людзі ходзяць маліцца над насыпам гэтым,
Пасьвянцаці сьлязамі жывымі.
Пяцьдзесят раз у зелень вясна спавівала
Ніву нашу і насып жвіровы, —
Над курганам тым сэрцаў мільёны шаптала:
Дай бог рай табе, Лірнік вясковы.
*
На зялёным цьвітучым лагу-сенажаці,
Гэт пад лесам, за вёскай бядачай
Песьню-музыку сумную здаля чуваці:
Пастушок там на дудцы так плача.
|
