|
Твой кволы валадар, забыўшыся навук
Велічыні Зыгмунтавай і лет цярпеньня,
„Разьдзел“ узаканяе ў загранічным цені
І лічыць, колькі дома кінуў хвоек штук…
А дома, роскашы і працы многіх рук,
Папас магнацкіх перацьвіўшых пакаленьняў,
Стаіш, — і цэгла валіцца з гнілых скляпеньняў,
І ў шчыліне гняздо ўе ўслужлівы павук.
Жывёлу гоне ў парк галодны „сэрвітут“,
Ля сьцен цянюе забабон ад лета ў лета:
Нячысьцік з ведзьмамі гуляе ў пустцы гэтай.
Так зьністажэньне ў кожын гзымс паўзе і кут
І зубы скаліць: „Моц мая і права тут!
На ўход жыцьця сюды ўжо я кладу тут „veto“.
| 
