Старонка:Янка Купала. Збор твораў (1925–1932). Том 2.pdf/107

ГРУША

Калышыцца сталетняя,
Шуміць на ўсе староны,
На ёй галінаў тысячы,
Лісткоў на ёй мільёны.

Шпакі на ёй чырыкаюць,
І белкі часам скачуць,
І сонца дарыць сьпекамі,
І хмары дажджом плачуць.

Яна, загартаваная
Сталетняю парою,
Шуміць, заходзе ў гутарку
То з небам, то з зямлёю.

Дый дзіўнай мовы грушынай
Людзям не зразумеці,
Хоць мо‘ аб чым і радасным
Захоча ім шумеці.

Хоць будзе мо‘ расказываць
Аб долі, аб багацьці,
З даўнейшага, прашоўшага
Пыл забыцьця зьмятаці…

О груша, о сталетняя,
Наўчы, што мне зрабіці,
Каб мову тваю дзіўную
Людзям пералажыці…

---