Старонка:Янка Купала. Збор твораў (1925–1932). Том 2.pdf/102

СЕЛЬСКІЯ МОГІЛКІ

Люблю я могілкі з каплічкай,
Прысельле насыпаў і пліт,
Дзе крыж і страшыць і галубіць,
Сьлязой дзе кожын дол абмыт.

Сваё дзе радаўніца сьвята
Сьпяшыць у год абходзіць раз, —
Сялян склікаючы сямейку,
Спраўляе з сьветам тым папас.

Жывыя душ успамінаюць
Сваёй успанае радні,
Над імі жаляцца галінкі,
Нясуць былыя думцы дні…

Агул жыцьця ўсяго абыймеш,
Друзы пагод і непагод,
Зямлю і неба ў рукі возьмеш, —
І ў гэты край зьляціць паглёд.

І як-жа міл дзірванчык цішы,
Спакою дзіўнага узгор,
Дзе не чапіў сялянства пушчы
Навейшай мудрасьці тапор!..

---