Па жыцьцёвай па цярністай
Пуцявіне йду,
А за мной мая нядоля
Гоне ў сьлед бяду.
Бяда чорная такая
Сунецца, бяжыць,
Сьлёзы, жаласьць насылае,
Аж трудненька жыць.
Смутна, смутна, цурком сьлёзы
Льлюцца з-пад павек,
Хоць-бы йшла ўжо сьмерць-магіла,
Чымся так жыць век!
Эй, пайду я ў бор шумячы,
Песьню запяю,
Перад лесам выльлю скаргу
Горкую сваю.
Дзе ты доля, дзе ты воля?
Ня знаць, ня чуваць;
Глуха стогнуць дубы, хвойкі,
Галіны трашчаць.
Каб, здаецца, абняў елку,
Сагрэў-бы сабой,
А з людзьмі так неяк зімна,
Жудка, божа мой.
Акавала сонца праўды
Няпраўды зіма,
І як жыці, што чыніці?
Разгадкі няма.
Толькі чорная нядоля
Сунецца, плыве,
Хоць змагаюцца з ёй, гоняць,
А яна жыве.
|