Праветрыць ад сьнегу зямля, раскінецца пад вакном бярозка — тады ён выйдзе на вуліцу, сядзе на сукаватую калоду ды будзе глядзець на сіняе неба, як гэта грае сонца ў саду. Завернецца ў сярмягу — будзе сядзець доўга і кашляючы глядзець у канец вуліцы.
Хатка — старэнькая, ня грэе й печ, а ў ёй цёмна, сьцюдзёна, брудна і за працай сядзяць усе ў вопратках — старых кажухох, якія зусім ня грэюць.
Прыходзіць часта гуляць яго стары дружак Лявон: у маладосьці гулялі разам, выпівалі, калі было вясёла ці сумна, а як былі хлопцамі, дык разам выбіралі маладух… Лявон у разарваным кажуху, падпяразан пяньковым поясам, на шыі гразны рушнік, а на галаве аблавухая шапка.
— Дзень добры ў хату!
У парозе абтрасае сьнег ад вялізных лапцей, гладзіць сівенькую бародку ды выбірае з яе асьцюлькі ад мякіны, а тады садзіцца.
— Што-ж ты, Клім не зьлязаеш-га? Зьлязай, пазюкаем! Навіны раскажу, а то ты ўсё ляжыш ды ляжыш на печы — бакі скора аблезнуць…
Дробна сьмяецца, шырока разяўляючы рот, а ў горле ў яго нешта хрыпіць. Гэта ён — апавядае, — як, дзяліўся з братам, дык моцна пасварыліся, а брат ня спусьціў ды абухам стукнуў па сярэдзіне — паламаў адно рабро, цяпер-жа хрыпота й кашаль…
Тады з-за печы высоўваецца чорная, ускалмачаная барада, твар з распухлымі векамі — кашляе, хрыпіць, чэша галаву і гаворыць:
— Як-жа ты дабраўся?
Зьдзіўляецца дзед, а дайці толькі двое гоняў.
