I
Тэма ня новая, паколькі яе закранаў яшчэ трыццаць шэсьць год таму назад профэсар П. В. Уладзімераў. Трэба прызнаць, што фактычная частка другога разьдзелу працы профэсара Ўладзімерава [1] не патрабуе ніякіх важных зьмен і дапаўненьняў. Факты запротоколены ім, за выключэньнем некаторых драбніц, поўна і стала, хоць і ня зусім сыстэматычна, што і адзначана ў свой час крытыкай [2].
Пры ўсёй поўнасьці фактычнае часткі нарысу П. В. Уладзімерава аб мове Скарыны, у ім, аднак, не хапае аднаго: профэсар Уладзімераў абыходзіць вельмі важнае і цікавае пытаньне аб тым, у якой меры можам мы лічыць мову Скарыны беларускай.
Калі ня лічыць ляконічных уваг, амаль што неабаснаваных, дык трэба сказаць, што паважаны аўтар сталага досьледу не паклапаціўся ў гэтым пытаньні паставіць, як гаворыцца, кропку над і. А гэта і ў час выхаду працы Уладзімерава, дый у наш час выклікала і выклікае значныя непаразуменьні. Між тым, проф. Уладзімераў прысьвячае гэтаму пытаньню ўсяго толькі дзесяць радкоў: „Скарына называе сваю мову „рускім языком", адрозьніваючы ў „Псалтыру" 1517 году „рускіе слова" ад „языка словенского". Тую-ж самую назву „рускій язык” мы заўсёды сустракаем у памятніках Паўднёва-Заходняй Расіі XVI сталецьця. Між тым, пахаджэньне Скарыны з Полацку, сувязі яго з Вільняй і заснаваньне тут першай рускай друкарні надаюць асаблівае значэньне працам Скарыны з боку мовы—значэньне памятнікаў беларускае гутаркі пачатку XVI сталецьця.
З гэтага пункту гледжаньня і трэба разглядаць працы Скарыны ў адносінах да рускае мовы" [3].
І гэта ўсё.
- ↑ Доктор Франциск Скорина. Его переводы, печатные издания и язык. Исследование П. В. Владимирова, 1888. изд. О-ва Любителей Древней Письменности. Часть III. Язык Скорины (стар. 247-317).
- ↑ А. Будилович. Записки Имп. Акад. Наук, т. 69, стар. 33. Таксама: М.В. Довнар-Запольский, “Минский Листок”, 1888 г. № 44.
- ↑ П.В. Владимиров. Ор. cit., стар. 247.
