ведаючы аб чым гутарыць; адзін папраўляе маншэты, другі — каўнер.
Леакадка сядзіць, скромна апусьціўшы вочы.
Мяшочыха (да кавалераў). Ну чаму-ж вы нічога не гаворыце? Сумна так сядзець. Кавалеры павінны забаўляць паненку.
Пышка і Шышка (разам). А пагода сягоньня харошая!
Леакадка. А нічога сабе, толькі вецер…
Шышка. А мне здаецца, што ветру няма.
Леакадка. Не, вецер ёсьць.
Пышка. Ня так ужо каб надта, але трохі.
Шышка. Ну але, трошачкі дык ёсьць.
Паўза.
Мяшочыха. Ну, што-ж вы йзноў замоўклі?
Пышка. А вось учора быў дождж.
Леакадка. Няўжо ж? А я вось не памятаю.
Мяшочыха (да дачкі). Бо ты ўчора праз увесь дзень грала на фартэпьяні і зусім ня выходзіла з хаты, дык і ня заўважыла.
Леакадка. Ах, праўда, я праз увесь дзень грала!
Мяшочыха (да Пышкі і Шышкі). Вы любіце музыку?
Пышка і Шышка. Але, любім.
Мяшочыха. Мая Леакадка страшэнна любіць музыку. Яе нельга адарваць ад фартэпьяну, цалюсенькі дзень грае; ужо навет суседзі пачынаюць жаліцца. (Да дачкі, папраўляючы ей істужку на га-
