Гэта старонка не была вычытаная
5
Вышаў Грышка, як пабіты,
Чуў сябе несамавіта.
Дуты, злосны, чырванее:
— Я ніяк не разумею:
Ці-; палякаў біць не можна?
Нашых ворагаў? не можна?
Што такое?.. Лёг на ложак,
Злосць кіпіць, дасада, сорам.
А ляжаў ля Грышкі поруч
Гэтак сама камандзір
Пагранічнік Казімір.
Не сцярпеў, не мог стрываць,
Каб змаўчаць, не расказаць:
— Меркаваў дабро зрабіць,
А пачнуць смяяцца, кпіць.
Думаў, будзе мне падзяка,
Што пайшоў супроць палякаў, —
Так ад сэрца Грышка шчыра
Прызнаваўся Казіміру.
— Бачыш, справа ў нас такая,
Падрасцеш, дык сам пазнаеш,
У палякаў ёсць паны
І ў беларусаў ёсць яны,
А найбольш, калі знаць хочаш,
Ёсць і там, і там рабочых.
А рабочыя з панамі
Век не могуць быць братамі.
