Гэта старонка не была вычытаная
Мы ў цябе —
не просім лішкі,
а сваё, што —
мы ўтрудзілі,
Нам давай!
— Мы зарабілі!“
Не ўцярпеў ад крыўды Грышка,
З бацькам яра стаў спрачацца,
Бацька з Грышкі стаў смяяцца.
Грышка тут-жа
Ўсё як след,
Напісаў у сельсовет.
Скупа слоў, а гнеў багаты:
Што ягоны родны тата
Не плаціў даўно падатак,
Што таіў зямлю, скаціну,
Гаспадарчыя машыны,
Што глядзеў заўсёды гадам
На совецкую уладу.
А на заўтра, ледзь світала,
Грышкі ў хаце ўжо не стала.
Дзе не быў-бы Грышкаў тата,
Лаяў Грышку, кляў зацята.
