Гэта старонка не была вычытаная
Змрокі ночы хаваюць стан
І на моры
вясла узмахі.
Быццам дрэмле Азэрбайджан
Над мячэцямі Шырваншахаў.
Змрокі ночы — жалобны крэп.
Ціш — ад Грузіі да Кітая…
Дзесьці там —
Закасьпійскі стэп
ў зялёны тумая над гаем…
Там цяпер небасхіл — як мазут
і слупы вырастаюць строем.
Дваццаць шэсьць
На расстрэл вязуць —
і вужакай уецца поезд.
Кінь, паэт, сваіх песьняў жудзь,
Кінь акорды зурны і тары,
Калі сёньня каты заб‘юць
Дваццаць
шэсьць
камісараў…
Неба…
Раньне…
І насыпу скат.
І усталі яны бяз стону.
І кожны сказаў:
— Я загінуць рад
За росквіт жыцьця мільёнаў!
