Гэта старонка была вычытаная
Мы прайшлі ў грымотным буразвоне
Туркастанскія, Сібірскія франты
А цяпер…
Мне будзе дваццаць восем…
Ты далёка… Дзесь кіруеш трэстам…
І лунае тая, наша, восень,
Бы на моры дробненькая трэска.
І сягоньня астры льлюць настроі,
І на клёне лісьце квола тае…
Сэрца хоча,
каб было нас трое:
Ты, мой любы, я, — і наша Мая…
|}
