ТАЯ ВОСЕНЬ…
(Ліст)
… Мне было ў семнаццатым — семнаццаць Люба босай бегаць па расе. Зацьвіталі астры ля палацу, Пунсавелі астры на страсе…
Між калён, дзе нам з табой здалося Дзіўна-брыдкім панскае жыцьцё, Кінула разьюшаная восень Час віхур і гневу на касьцёр,
Ты, як вецер Балтыкі, суровы… Стужкі чорныя ляцелі на фасад. Помню я: ты нешта хмурыў бровы, Як гарэў на сьценцы вінаград.
Потым я — настаўніца, дзіцёнак, — за табой — на голад і на штык…