Гэта старонка не была вычытаная
Гэтак весела было і лёгка, — бытцам лес спушчалі. Пусьціў я яго з гары ў ніз і паехаў. Сам сеў на тапарышчэ і у сьлед. Сьнег фуркае па бакох. З’ехалі — коні папудзіліся — куды каторы.
Вось, як мы палевалі, гэй!
Даўней ідзеш коз шукаць, мядзьведзя нойдзеш. Так іх доваль было. Цяпер стральцы выгубілі: Вавжэк, Сымка, Мыслівец і шмат другіх.
І вось, дзякуй Табе Божухна, што мяне мужыком, а не панам, сатварыў.
Ай, вяльможны пане, мне ешчэ с тых часаў лясы сьняцца.
Напісаў С. Віткевіч.
Ператлумачыла Т. Г.
