Старонка:Шляхам змаганьня.pdf/47

Вось касьцёл, глянь, вялік
І царква — самы шык.
І яны нашым потам абліты.
Чужынцы ёсьць пры іх
З роем служкаў сваіх,
А жывуць як?! І не працавіты.
І чаму-ж ім ня жыць,
Як ня трэба тужыць,
Як прыносіць „мужык“ ўсё гатова,
Дый цалуе руку,
Каб яму бедаку
Пасьля сьмерці жылося нанова.
У хаце хто захварэй,
Ці, няшчасьце, згарэў —
Хоць ня мае і хлеба кусочка —
Селянін наш ідзе,
Пазычае ў бядзе.
І нясе да чужога ксяндзочка.
— Вось, ксяндзочку, вазьмі
І малітвай зьнімі
Мае беды, маё ўсё няшчасьце.
Ўсьцеражэ можа Бог,
Бо я сам не ўсьцярог…
Вазьмі, войча, вось злотых „пятнасьце.“
І мазольна рука
Мужыка — бедака
Аддае пазычаныя грошы
Чужынец каб мог жыць,
Добра есьць, смачна піць,
Каб быў сыты, вясёлы, харошы…
І дзе толькі зайдзі
Там і сям паглядзі —
Ўбачыш многа папоў як гуляе.
Кожны грошы бярэ,
Смачна пье і жарэ.
І ніхто мазалёў з іх ня мае.