Старонка:Шляхам змаганьня.pdf/46

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка не была вычытаная

— Бацька родненькі мой,
Трэ‘ змагацца з бядой,
Нельга гнуці сьпіны прад панамі,
Бо яны-ж ад вякоў
Нас усіх мужыкоў
Выкарыствалі, жылі ўсе намі.
Бацьку сын так казаў
Ды яго ўсьведамляў,
Каб узяў ён усё пад увагу:
— Вось глядзі — кажа ён:
Не адзін нас мільён,
Што ўсе носім парвану сярмагу,
І із нашых то рук,
З нашых сіл, з нашых мук
Усе жывуць, ды ўсё сыта, багата.
А ў нас, — бацька, глянь:
Позна ляж, рана ўстань
Працуй дзень цэлы ёмка, заўзята,
А ўсё роўна, бяда,
Гора, пошасьць нуда,
З намі ў хаце сядзіць неразлучна.
Сілы ўсе нам бярэ,
Сьветлых дзён не дае
І жывём мы век сумна, ня гучна.
Вось на поле пайдзі,
Там і сям паглядзі:
Дзе зямлю толькі лепшу спаткаеш
У вялікіх кусках —
Уся у панскіх руках.
А зямельку сялянску пазнаеш
Па каменьнях, пяскох
І па вузкіх шнуркох
Дый такое яшчэ не хапае,
Бо абшарнік адзін
Сотні ўзяў дзесяцін
Нас з прадзедаў зямлі выпіхае,