На адным ён мейсцы
Днюе і начуе;
Многа казак знае,
Многа песень чуе.
Дождж падмыў карэння;
Ў ім дупло—як хата…
Ён стаіць і дрэмле—
Грозны, расахаты.
|}
|
Стаіць верба сухая
У полі на мяжы,
Кару́ з галін сьпіхае—
Галіны—як крыжы.
Ці непагадзь іх мые,
Ці сьпеката пячэ,—
Ў гару глядзяць нямые,
Што год нямей ешчэ.
Шчабетлівая птушка
Папеці не ляціць,
І мятлічэк, і мушка
Гняздо баяцца віць.
Адно птах несьвянцоны
Спраўляе свой папас…
Падбітые вароны,
Ды груганы пад час…
А ўсесьвято́чнай ночай,
Як ляжэ цемната,
Ў сухой вярбе ляскочэ
Асенняя слата.
Гало́дны вецер сьвішчэ,
Шалее ў злыбядзе,
Цемняцкае ігрышчэ
З сухотніцай вядзе.
Праклённы хохат-рогат,
Выклічыны жуды,
І жальны ціхі ёкат
Там чуецца тады.
|
