Як Лявон прашчаўся с сьветам,
Як дамоў вертаўся,—
Ні с пацехай, ні с прыветам,
Кажуць, не спаткаўся.
Ўсюды добра, дома—лепей,
Дзе гуляў дзяцінай,
Дзе ніхто цябе ня чэпе
Так, без дай прычыны.
Да сваей даплёўся вёскі
І... пляцецца далей,
Дзе магілкі, дзе бярозкі
Ля крыжоў стаялі.
Тры крыжы там небарака
Новенькіе ўбачыў..
Сеў пад імі і заплакаў—
Па сваіх, нейначэй.
.............
Першы—маткі, другі—таткі,
Трэйці—Паланеі;
Ў месяц стаў ешчэ адзін крыж
На магільнай кнеі….
|}
|
Ну, што сумен там ты, мой дзяцюк малады?..
Давай чарку на стол,—вот і ўся тут беда!
Кінь дрэмаць і ўздыхаць, уздыхні лепш тады,
Як ці жыць, ці ўміраць, будзе ўжо не наўда!
Груканём, стуканём чарка ў чарку, як сьлед,—
Бач і стане душа паланеці агнём;
Весялей і сьмялей глянуць вочы на сьвет,
Весялей і сьмялей пойдзе ўсё хадуном.
Ты бядуеш адно, што жыць кепска табе;
Плюнь на тое—што кепска, што лепей—шукай!
Як вужака калісь і я віўся ў жальбе;
Глянь, сягоньня ўсё роўна—ці пекла, ці рай.
А было, ой, было, як малінка жыцьцё:
Быў шчасьліў, песьні пеў, на ўсё птушкай глядзёў…
Калі хочэш скажу, раскажу табе ўсё…
Дай вось чарку, а то ўжо язык прымадзеў.
|
