Старонка:Шляхам жыцьця (1913).pdf/197

І павырасьлі-ж сыночкі
Самі, як не самі.
Як дубы у полі чыстым,
Як сасонкі ў боры,
Як у небе абадзістым
Тые сьвечкі—зоры,—
Так магучы, яснасьветны
На пагляд былі ўсе,
Хоць да бою з апраметнай…
Ажно сьвет дзівіўся!
Ды ўдаліся, ой, сынкі мне
Не аднэй натуры,
Як-бы тые ноткі ў гымне
Цішы і віхуры.
Працавітаго быў першы
Складу і нагібу,
Так, здаецца, што й памершы,
Ўсё араў, касіў-бы.
За другім была ахвота
К лежні, к панаванню;
За чужой-бы жыў работай,
Спаў-бы да зьмеркання.
Трэці ўсіх-бы толькі мучыў—
Склад меў быці катам,
С паганякаю на ўзруччы
К зьдзекам быў заўзятым.
Вось, такой натуры, складу
Ў іх я дачэкала;
На дармо, як мёд-прынаду,
Думка ў думку ткала.
Не прышлось мне жыць на сьвеці
Ў славе і дастатку:
Загубілі родны дзеці,
Загубілі матку.
І сярэдні, і малодшы,
Родные дзяціны,
Як мая—пашлі к салодшай
Ласцэ без прычыны.
Ў сьвет збрылі чужы дзівіцца,
Гнуць у ёрмы шыі…