Старонка:Шляхам жыцьця (1913).pdf/196

Як прычытвае нябожэ,
Бы Лазар пад плотам.
Не жылося мне даўней так,
(Льецца гэткі голас),
Не такі мой быў палетак,
Іншы меў ён колас.
Шла мая ў даль дзіва-сіла,
Як-бы хвалі Нёмну;
На касе сваей насіла
Княжэцку карону.
Ніў маіх ніхто-б ня зьмерыў,
Ні зьлячіў сялібаў;
Мела ў пушчах многа зьвера,
Многа ў водах рыбы.
Заседала, расьцвітала
За гадамі годы;
Залатые думкі ткала
С шчасьця і свабоды.
Мелі страж гранічны вехі;
Гадавала дзетак
І чэкала з іх пацехі,
Як вясною с кветак.
Трох сыноў дала судзьбіна
Да майго парога,
А такіе—сын у сына,
Як нідзе, ні ў кога!
Іх пясьціла, як умела,
Ласкаю вясёлай;
Красак, сонца не жалела
Я для іх, саколаў.
І расьлі яны, расьлі так
Мае княжэнята
На багацьце, на прыбытак,
На вось тое сьвята,
Як са мною будуць разам
Жыці, панаваці,
Славы быць жывым абразам
У людзей і ў хаце…
Бегам беглі дні і ночкі,
Леты за летамі…