Лес кусаецця сукамі,
А ён туж дапрэ, здаецца.
Раптам певень загалосе
Нейдзе ў вёсьцэ, ў роднай вёсцэ.
— Ўсё—як сон… не асталося…
Лісьць трасецца на бярозцэ.
Ні то с пуду, ні то з жалю,
Вочы трэ, глядзіць нясьмела:
— Пуста, дзіка бліжэй, далей,
Толькі штосьці зашумела,
Зашумела, замуціла,
Дзікі хохат паплыў рэхам,
Думка сьніла, не дасьніла,
Паляцела с пушчай сьмехам.
Паваліўся, як сноп жыта,—
Як сноп жыта пры сасонцэ.
Крык адно, як звон разьбіты:
«Дайце кветку! Дайце сонцэ!»
|}
|
На Дзяды. Хто там стогне так на ўзьмежку, |
