|
Ну, годзе ўжо спаці! глянь: сьветла ўжо ў хаці,
Весна заглядае ў вакно;
Ўжо птушка сьвяргочэ, ўжо лісьцік шапочэ,
Цябе «шнур» чэкае даўно.
Хай сошка крывая, кабылка худая
І ты сам крывы і худы
Пацягнуцца ў поле, на тое прывольле,
На тые прадзедаў сьляды.
Ты—пан, ты—багаты, ты—сіла, араты!
Ты ў крыўду ня даўся-б другім:
Знай, шмат каму трэба с тваей працы хлеба,
Дый сам ты галодзен саўсім…
Дык выпрамся-ж крошку, дый жыва за сошку,
Ды ў поле—к вялікай арбе!
Бач, можэ і долю ў няўродлівым полю
Ты выарэш, братка, сабе…
Хай злыдні над намі скрыгочуць зубамі—
Любі сваю ніву, свой край,
І, колькі ёсць сілы, да самай магілы
Ары, барануй, засевай!..
|
