Вецер віўся, сьмяяўся, кружыў… Вецер травы да долу хіліў… Ой, зялёныя скроні расьлін Ў перламутры граніту завіў. і такія сьмяшныя сьляды Лунных лап па уцёсах ляглі, Фосфарыстыя ўхмылкі луны — Нібы май ды зьвініць ў бубянцы.
