Гэта старонка не была вычытаная
Помню вечар з цудовымі ценямі,
Паразьбітую пан вабіў раць.
Вёрстаў трыццаць зрабілі за дзень,
З боем вёску прышлось забіраць.
У той вечар замоўклі гарматы,
Сінім шлемам адзелась зямля…
Мы пашлі у вясковыя хаты
Ціха глянуць на золак жыцьця.
А у вёсцы зьвінела жалейка,
Нібы й цэп за сялом не лягла…
Ды чамусьці журба-ліхадзейка
Кучарава у сэрца цякла.
Эх, Міколка, бо мы з дыму бурыя
З смуткам, смуткам разам блукалі.
Нашы вёскі і хаты панурыя
Вызваленьня з надрывам чакалі.
