Старонка:Чорнакудрая радасьць (1925).pdf/28

Андрэю Александровічу

МНЕІТУТБЕЗБЕЛАРУСІЦЕСНА
(Думкі на Каўказе).

Вецер
віўся,
сьмяяўся,
кружыў…
Вецер
травы да долу
хіліў...

Ой, зялёныя скроні расьлін
Ў перламутры граніту завіў.
такія
сьмяшныя сьляды

Лунных лап па уцёсах ляглі,
Фосфарыстыя ўхмылкі луны —
Нібы май ды зьвініць ў бубянцы.
Я ня ведаю, — можа й Эльбрус
Бачу я у папахах сьнягоў,
Або можа здалёку гляджу
На срабрысты туман тапалёў…
Ой, як добра
па скалах
прайсьці,