Гэта старонка не была вычытаная
4. ЗІМА.
Вагон. Праз вокны, як у дзіўнай раме,
Бягуць парадкам лес і мёртва ніва.
Сонца зьнячэўку нехаця загляне,
І, азірнуўшы падарожных крыва
За іх някемства, вочы закрывае
Хмарай-хусьцінай, або ў лес зьбягае.
Сонны іх твары, гаворка ляніва,
І бразг калёсаў нейкі такі жудкі,
І погляд часта відаць палахлівы,
І сон іх нейкі так трывожна чуткі;
Прэцца машына неяк пярунліва,
То парай чмыхне — сьвісьне агідліва.
Сталі. Праз вочы змучаны з прасоньня
Бачу я нейку новую фігуру:
Прысеў на лаўцы, глянуў праз ваконьне,
Ўсіх азірае, папіросу кура…
І раптам чую сваё я іменьне,
На жах няясны і разам зьдзіўленьне:
