Гэта старонка не была вычытаная
О восень, восень — сьмерці уяўленьне,
Восень пажоўклай прыроды грабніца,
Восень поэта ў засьвет лятуценьне,
Восень запеваў вятраных тайніца…
Колькі ты сьвежых магіл адчыняеш,
Колткі ты сьлёзаў горкіх разьліваеш!…
Сумам мне сэрца яна уквяліла
Ад тэй во ночы, капі ледзь жывая
Люба здалася… Ах, нейкая сіла
Ёсьць гдзесь над намі, што асьцерагае…
Я мушу ехаць назад неўспадзейна,
Бо затужуся дома безнадзейна.
