Гэта старонка не была вычытаная
ючай душу, нячутна і самаму сабе пытаецца Хомка шэптам.
— За што?
Жах абняў хлопчыка, і ён валіцца наскрозь доньне глыбей і глыбей. Высока, хто ведае дзе, крычыць на краю фэльдфэбаль: „Насілкі“.
І змоўкла ўсё, няма ніскуль ані гуку.
— Нашто тут насілкі? — кажа ротны: — ён забіт, падбірайце толькі раненых!
У чорнай мгле блішчаць, яскрацца гострыя іголкі, тупеюць, зьнікаюць і зьліваюцца ў нішто.
