Звычайна гэта пачыналася так: патэр Горачак, прышоўшы ў клясу, з жалем пазіраў на пахмурыя твары сваіх вучняў і казаў:
— Ванітэк, істота найдурнейшая, мне здаецца, што ты ня здолееш пералічыць сем самых важных грахоў ад канца да пачатку.
З дапамогаю такіх мудрагельных пытаньняў патэр Горачак намагаўся з сваіх вучняў зрабіць сапраўдных эквілібрыстых па законе боскім. Ён, напрыклад, прымушаў дзяцей гаварыць напамяць дзесяць запаведзяй у раздроб.
— Людвісь, — звычайна пытаў ён, — а ну, скажы мне хуценька, якая запаведзь ад канца трэцяя, што перад „не украдзі“.
Гэта была сапраўдная боская матэматыка, якая звычайна канчалася лупцоўкай, вельмі патрэбнай на погляд патэра, калі вывучаеш боскія навукі.
І заўсёды, хто б ні быў: Ванітэк ці Бухар, Людвісь ці іншы хто — усе яны на лекцыі закону боскага падымаліся з сваіх лавак і ішлі да стала, за якім сядзеў патэр Горачак, абдураныя верай у бясконцую веру боскую. Каля стала яны яшчэ больш пераконваліся ў тым, што боскія разуменьні месьцяцца не ў катэхізьме, а ў тэй часьціне іх цела, на якой яны звычайна сядзяць.
Лупцоўку рабіў патэр зазвычай так: клаў аднаго за адным сабе на калена і адкладаў
