|
Як чутно, дык гэтак, мусі,
У нас па цэлай Беларусі:
Кожан[3] двор і кожна хата
Мае прыказак багата.
У кожнай справе, у кожным дзеле,
Як падумаеш тыкеле;[4]
А сьпісаць іх усе з натуры,
Дык валовай мала скуры.
Але прыказкі ўсе гэты
Ня ліхой бываюць мэты,
Іх прыкеміць[5] толькі штука,
А там кожнаму навука.
У аднэй вёсцы даўнавата
Жыў адзін мужык багата,
Так, як іншы раз бывае,
Калі ў масьле сыр плывае:
Меў і грошай і, будынку,
І харошую скацінку,
Меў дачушку і сыночка,
Удалога адзіночка.
А пражыўшы веку спора,
Як прачуў канец свой скора,
Залёг стары у краваці,[6]
Ды дзяцей к сабе стаў зваці.
„Дзеткі — кажа, мае мілы,
Я ўжо блізак да магілы!
Табе, дочка, трэба будзе
З волі божай пайсьці ў людзі.
А ты, сынку, як бог здарыць,
Калі будзеш гаспадарыць
Вэдле[7] бацькаўскага ладу,
Дык старога помні раду:
Калі ты ідзеш з сахою,
З возам, з бараной, з сяўнёю,
Не кажы, ідучы з дому:
„Памажы, божа“ нікому!
А другое, знай, ці чуеш,
Як арэш, ці барануеш,
Ды дамоў будзеш адходзіць,
Абгародзіць не зашкодзіць.
|
