— Як тваё імя? — дапытваў далей голас.
— Янка.
— А па прозьвішчы?
— Дудар.
— Ну, добра, Янка Дудар, пакуль разьвіднее, пасядзі каля брамы, ды глядзі не гамані тут.
Стаў Дудар дня чакаць. Сядзеў, сядзеў, ізноў маркотна зрабілася, да таго-ж перад раніцай холадам пацягнула, хоць гэта і летам было. Ізноў дастаў ён сваю дуду, чуць-чуць наігравае, каб за брамай не пачулі.
Зірк — а на частаколе нейкія галоўкі паказаліся: адна, другая, трэцяя…. Мнёлчыкі.
— Слухайце, слухайце, — кажа адзін, — вось хораша іграе!
Тут ужо Дудар ня вытрываў і пачаў іграць на ўвесь голас.
— Ах, як хораша! Вось хораша! І што гэта за музыка такая? — дзівуюцца анёлчыкі.
— Гэта барысаўская, — сказаў Дудар.
Раптам загрымелі ключы ў замку, і адчынілася брама. У браме стаяў нябесны ключар, сьвяты Пётра У
— Дудар!
— Чаго?
— Пойдзем!
А па небе ўжо разышлася погаласка, што прыйшоў музыка з Беларусі і дужа хораша іграе на дудзе. Дайшло гэта і да Самога Бога, каторы, выйшаўшы з пакояў, сеў на ганку прахаладзіцца: за работу ня браўся дзеля таго, што нядзеля была.
Не пасьпелі Дудару кватэры азначыць, як прыйшоў па яго анёл, толькі не такі, як папярэднія — маленькія, у белых кашульках, з белымі крыльлечкамі, а вялікі ў сярэбранай адзежы.
— Янка Дудар! — сказаў, пасланец.
— Што, паночку?..
— Праўда, што ты ўмееш іграць?
— Праўда!
— А пайграў-бы?
— А чаму-ж не пайграць! Перад кім?
— Перад Богам Сьвятым!
Пачухаў Дудар патыліцу, ды нядоўга думаў. Барысавец быў, а ўсе барысаўцы — народ сьмелы.
— Пайграю, — кажа.
— Ну, дык пойдзем, — кажа анёл.
Пашлі. Анёл сьпераду, Янка ззаду. Глядзіць, дзівуецца.
Абапал дарогі сярэбраныя хаты, а жывуць у іх сьвятыя; У канцы вуліцы пабачылі самога Бога, каторы сядзеў на ганку і чакаў.
Дудар далікатненька пакланіўся — быў ён чалавек бывалы і ведаў, як дзе трэба захавацца. Бог кіўнуў галавой.
А кругом ужо сабраліся анёлы — малыя і вялікія, арханёлы ў залатых і сярэбраных адзежах, сьвятыя і проста так справядлівыя душы — мужыкі і бабы. Народу цьма, яблыку недзе ўпасьці, і ўсе хочуць паслухаць музыкі.
— Ну, Дудар, — сказаў Бог, — іграй.
А Дудар ізноў пакланіўся і кажа:
