Баба туды-сюды пакруцілася па хаце, аблізалася і кажа:
— А ці ня хмарна на двары ?
— Не, дзе-ж там, сама бачыш: сонца сьвеціць.
Толькі баба дайшла да сярэдзіны возера, як на небе паказалася маленькая хмарка. Калі пачалі цягнуць невад і ад яго палілася вада па лёдзе, баба, глануўшы ўверх на хмарку, крыкнула нема і, кінуўшы невад, кінулася ўцякаць да берагу.
Ажно разарвалася хмара, і з яе вылецеў коньнік у залатой зброі на белым кані і заступіў бабе дарогу. Коеньнік быў гэткі бліскучы, што ажно на яго глядзець было нельга
Убачыўшы коньніка, баба скінулася ў аграмадністую зьмяюгу, але ня здужала яна і тройчы перакуліцца, як праменны коньнік усадзіў ей у горла канец сваей дзіды[1]. Зьмяюга скорчылася, зморшчылася і рассыпалася ў попел.
Назаўтра пасьля гэтага ўдарыла гэткае цяпло, што сьнягі ў вокавідзі патаялі, забурліла вада ў руччох і рэках, а на трэці дзень людзі ўжо выехалі ў поле з сохамі.
Дудар[2].
Памёр стары Дудар, вясковы музыка, і душа яго, узяўшы дуду за пазуху, пашла ў неба.
Падыйшоў ён да неба — глядзіць: зачынена.
— Ну, — думае, — сьпяць.
Сеў на калодачку каля брамы і чакае дня. Доўга сядзеў, і стала яму маркотна. Дастаў з-за пазухі дуду, папробаваў пішчык і давай памаленьку іграць. Пярвей ціха, пасьля ямчэй, а там і падпяваць пачаў.
Ажно чуе голас з-за брамы:
— Хто там?
— „Мабыць сьвяты Пётра“, — падумаў Дудар, але адказвае сьмела: — Я!
— Хто — „я“?
— Дудар!
— Чаго глотку дзярэш?
— Саўсім не дзяру, -- пяю.
— Каб цябе… Й чаму-ж гэтак позна прыйшоў?
— Ніяк нельга было раней: памёр пад самы вечар.
— Пад вечар? — зьдзівіўся за брамай. — Дык на добры лад табе трэба было-б яшчэ на палавіне дарогі быць.
— Ага, сьвяты Пётра. Я дасужы — бепарус, ведама…
— А адкуль ты? З-пад Барысава?
— З таго боку.
— А з якой вёскі?
— Дык хоць і скажу табе, ты-ж усё роўна ня ведаеш.
— Кажы, кажы, я ўсё ведаю.
Сказаў Дудар і вёску.
- ↑ Пікі.
- ↑ Тэма запазычана ў. К. Тэтмайера.
