Хай-жа спаткае нас шчырая воля,
Асьветліць і хаты
І гумны.
Я — выгнаны сын ваш, так: я — бадзяга,
Бяз ласкі, бяз долі;
Я — колас бяз нівы
Маўклівы.
Хай-жа адна нас атуліць сярмяга —
Той вецер у полі
Шумлівы.
Эх, лес цёмнакудры, мілы мой лесе,
Удумныя дрэвы,[1]
Зялёныя шаты,
Мой брат ты!
Там лісьцейка дуба высака ўверсе
Выконвае сьпевы
Заўзята.
Там весела-вольна, ціш[2] там лунае…
Краіна другая,
І фальшы няма там.
Як з братам,
Гутарыць краска з табою лясная
І ты, дарагая,
Была там.
Сонейка ты маё, радасьць мая ты!
Дзе ты цяпер? дзе ты?
Ты дух мой будзіла,
Жывіла…
Не: ня міну, ня міну твае хаты,
Хоць можа мяне ты
Забыла.[3]
А тут… павуцьцё пана-магната,[4]
Панурыя сьцены,
І валы — акопы
Затопы.
Многа ахвяр тут, эх, як багата!
Ламалі рамены
Тут хлопы.
Ткаў прагавіты павук свае сеці,
І вязьлі ў іх мухі
І мошкі малыя,
Сьляпыя.
А ёсьць праўда, ёсьць яна ў сьвеце,
Ёсьць страшныя рухі
Жывыя!
|}
