Старонка:Хрэстаматыя новай беларускай літэратуры (1927). Выпуск II.pdf/53

Гэта старонка была вычытаная

2-гі падарожны.

Бадай, запутанная справа, —
Вун, вун — адзін, другі яздак.

3-ці падарожны.

Сюды на вогнішча к нам едуць,
А з імі — нейкі важны чын.

1-шы яздак (шыбка пад’яжджаючы).

Ці не маглі вы бачыць, ведаць —
Сюдою путнік шоў адзін?

Падарожныя.

Не, не, паночкі! мы ня знаем,
Мы тут начуем толькі ўтрох,
І зараз самі ад’яжджаем:
На рынак ладзімся, на торг.

2-гі яздак.

Паедзем дальша, тут нічога
Нам не паказвае на сьлед.

3-ці яздак.

А як вы ўбачылі-б такога, —
Злавіць, зьвязаць — і к нам, чым сьвет!

(Ад’яжджаюць).

1-шы падарожны.

Чакайце толькі, покуль буду
Нагу яму я падстаўляць.
Каб чуць раней, а ўжо бяз труду^[1]
Маглі-б гуртом бяднягу^[2] ўзяць.

2-гі падарожны.

А шкода, шкода было-б хлопца!
Такі-ж ён нейкі чараўнік…

3-ці падарожны.

Ня думаць! Як мы — рос у вёсцы,
Як мы — такі ён сам мужык.

1-шы падарожны.

Зайдзі ка мне — я даў-бы хлеба.