Па сэрцы б’е, як дождж па шклянай шыбе ў халады,
Гадуе ў думах сказ бадучы, забабонны.
Ў мазгі залазіць жах, што гэты буйны звон званоў, —
Хаўтурны гэта звон спакон нямых сталецьцяў,
Што гэтая званіца — мерцьвяковы вечны схоў,
Званар — грабар[1], што косьці згортвае па сьвеце.
|}
Мая вера. Ня веру ідалам паганым, Ня веру купленым прарокам, Ня веру ў фокусьнікаў цуды[2] Ня веру ў каменны багоўні, Ні за якую плату, меру |
Быў гэта сон… Быў гэта толькі сумны сон Быў гэта толькі сумны сон, Быў гэта толькі сумны сон, Быў гэта толькі сумны сон, Ўсе для мяне быў гэта сон; |
- ↑ Той, што капае землю.
- ↑ цуд, цудны і інш. — заходняславянізм, полёнізм. Паходзіць ад праславянскага — *tjud. — Так славяне называлі суседні, усходні ад сябе народ, найхутчэй фінаў (У велікарусаў — „чюдь белоглазая“). Адсюль утворана — а) штюдь (старабаўгарскае — вялікан, асілак); б) чуда (у палякоў — cud); в) чужы, чюдь (фінскае плямя). Цяпер у беларускай мове маем, апроч слоў ад караня — чуж —: чудны, чудзіць, чудак… Тады правільна — чуда. Ужываецца яшчэ — дзіва.
- ↑ Рус. — зразумее.