Старонка:Хрэстаматыя новай беларускай літэратуры (1927). Выпуск II.pdf/35

Паўзводзіў царствы, даў ім панаваньне,
І над пасадамі ўзьнёс Свой пасад,
А нашу Бацькаўшчыну на’т прыстаньня
Пазбавіў, выгнаў чэзнуць сярод крат.

Прадаў на глум і годным і нягодным
Усё, што ёсьць сьвятым для нас і ў нас;
Мы дома — як ня дома, правам родным
Сваім ня сьмеема пажыць хоць раз.

І Ты глядзіш на гэта ўсё, і неба
Тваё маўчыць, як падзямельля мур;
Мальбы няшчасных: долі, праўды, хлеба!
Ты глух паняць,^[1] паслаць маланкі, бур.

Паймі! пачуй! Сон наш і Свой стрывожы, —
Закон і суд Свой праведны пашлі…
Вярні нам Бацькаўшчыну нашу, Божа,
Калі Ты Цар і неба і зямлі!

|}

---

Роднае слова.

Магутнае слова ты, роднае слова!
Са мной ты на яве і ў сьне;
Душу мне затрэсла пагудкаю новай,
Ты песень наўчыла мяне
Бясьсьмертнае слова, ты, роднае слова!
Ты крыўды, няпраўды змагло;
Хоць гналі цябе, накладалі аковы,
Дый дарма: жывеш, як жыло!
Свабоднае слова, ты, роднае слова!
Зайграй ты сьмялей, весялей!
................
Загнанае слова, ты, роднае слова!
Грымні-ж над радзімай зямлёй:
Ты, родная мова, хоць бедная мова,
Мілей найбагатшай чужой

---

Званы.

Гудуць званы, з дня ў дзень, гудуць мядзяныя званы,
Як стогн, гук-водгульле гучыць мальбою жудзі;
Дрыжыць званіцы мур сьцюдзёны, цагляны,
Дрыжыць званар, надорваныя рвучы грудзі.

Наводзіць гэта музыка нязводны звон нуды, —
Скрабе душу, як сенажаць жалезныя бароны,

1. Русіц. — зразумець.