Гэта адзін з лічных псэўдонімаў Алёізы Пашкевічанкі (потым Кейрысіхі). Іншыя псэўдонімы — Мацей Крапіўка, Гаўрыла з Полацку — ведамы меней. Яе талент закрасаваў першым у радзе беларускіх сялянскіх пісьменьніц і ад’значыўся ўсімі рысамі, ім належачымі.
У творчасьці яе разрозьніваюць два пэрыяды: рэвалюцыйны і чыста нашаніўскі.
._%D0%A6%D1%91%D1%82%D0%BA%D0%B0.png)
Цётка.
У першым пэрыядзе амаль выключна адбіваецца сьвядомы бунт асьвечанае сялянкі проці царскага самаўладзтва. Гэта было дапаўненьнем яе грамадзка-палітычнае працы між сялянамі вёскі і работнікамі Вільні і Нова-Вялейску.
У другім пэрыядзе Цётка ад рэвалюцыйнага патосу перайшла да будзённага й ціхага выліваньня скаргаў сваіх братоў аб іх горы.
Пісала вершам і прозай Верш яе ня ўсюды гладкі, не апрацованы з тэхнічнага боку. Але гэта тлумачыцца тым, што ў бегу рэвалюцыйных падзеяў яна ня мела часу на яго апрацоўку. Затое яе верш заўсёды сільны з ідэйнага боку, таксама, як і проза. Творы яе друкаваліся ў „Нашай Ніве“ і другіх выданьнях. Асобнымі кніжкамі выйшлі:
1. „Скрыпка беларуская“ — Львоў, 1905 г., зборнік вершаў;
2. „Хрэст на свабоду“, — Львоў, 1905 г., таксама.
Апроч таго Цётка выступае як пэдагогічка, вучыцелька і выдала „Першае чытаньне для дзетак-беларусаў“, Вільня, 1906 г.
Цётка радзілася ў сям’і селяніна Лідзкага пав., Віленскай губ., вучылася ў гімназіі ў Вільні, а потым змушана была ўцякаць за граніцу, у Аўстрыю. Там дакончыла сваю асьвету на гістарычна-філёлёгічным факультэце спачатку Кракаўскага пасьля Львоўскага унівэрсытэту. Там-жа выйшла замуж за Кейрыса і, перамяніўшы прозьвішча, змагла вярнуцца дамоў. Жыла ў Петраградзе, Менску й Вільні, працуючы ўва ўсіх галінах беларускага грамадзкага жыцьця. Памярла ў 1916 годзе.
