— „Ага, — кажа той самы забіяка, — чаму-ж ты, дзядзька, паказаў нам тыкеля правую нагу? А на левай то пэўна шэсьць пальцаў!“
Хоць вас паляруш![1] Разуўся я і з левай нагі пачаў анучу адкручваць, — калі глянь — ажно ўжо няма маіх чупрыньнікаў; няма каму пальцаў лічыць! Але, дасьцё веры, і на пальцы няма чаго нацягнуць, бо разам з імі паехалі і новыя, пазычаныя боты!…
Заморскі зьвер.
… Даўно, то даўно гэта было, але яшчэ помню, бо, між намі кажучы, далі такі добра нам на памяць. Было так. Рыгор, Гаўрыла і я выбраліся ў горад з дрывамі; дровы прадалі, зайшлі да Янкеля выпіць чарку, сядзім калякаем; чуем — каля другога стала гамоняць аб усялякіх зьверах заморскіх, якіх панавозілі цяпер у гэты горад. Гаўрыла і кажа да нас браткі, лепш меней чарак вып’ем, а пойдзема паглядзець заморскую налпу. Добра, пашлі; чаўпёмся па вуліцах, дапытваючыся, як і куды трапіць да гэтай заморскай зьвярыны, аж тут нарываеццча нейкі і кажа: хадзеце за мной, я вам пакажу налпу і кошту ніякага ня будзе. Усьцешыліся мы; коцім за ім. — Слухайце, дзядзькі, кажа да нас правадыр наш, паказаць налпу, то я вам пакажу, але сам з вамі не пайду, бо яна вельмі сярдзітая і ня любіць, каб хто другі раз прыходзіў глядзець на яе, а я ўжо раз быў. Праўда сьпярша і па нашым целе забегалі мурашкі, але — было-ня-было: вядзі кажам. Завёў ён нас на нейкую вуліцу, збочыў у нейкі садок, ды і паказвае пальцам: бачыце, кажа, вун гэны жоўты дом, і вялізарны ганак пры ім, падыйдзеце бліжэй і прыгледзьцеся — вось на крэсьле і сядзіць тая заморская налпа. Сунуліся мы бліжэй, углядаемся, — праўда: страшная, гарбатая, твар неяк сплюснуўшыся, дый амаль ня ўся ў валасох, але да чалавека надта [2] падобна — і нават апрануўшыся зусім як пан які; апратка пекная[3], багатая; але і ўвагі на нас ніякай ня робіць, сядзіць, нават газэту чытае… Ну, думаем сабе, хоць налпа, але як заморская, дык можа і ўмее чытаць? Асьмеліўшыся, сталі мы бліжэй падходзіць, — нічога — сядзіць. Гаўрыла кажа: „братцы, — сьвісну я“. — Сьвішчы, — адказваем. Сьвіснуў ён раз — нічога, сьвіснуў другі і трэці раз, ажно праўда — падняло гэтае зьвяр’ё галаву, дый лыпае на нас маленькімі вочкамі, але так неяк сьмешна, што мы ўсе ў рогат! Ажно, людцы вы мае, як запішчыць гэта яна на нас, і хоць усяго не зразумелі, але лаянка зусім да нашай падобна, толькі яшчэ крапчэйшая! — „Іш ты, кажа, Рыгорка, хоць заморская, падла, а лаянкі тутэйшай скора навучылася“. Ды яшчэ горш сталі рагатаць; а я, доўга не чакаючы, тыц ёй пад нос пугаўём. Браткі вы мае! Калі ўскочыць гэта яна, выхапіла нейкую дудачку, ды як засьвішча, — ўжо нашто Гаўрыла быў здатны да гэтага, а так-бы не патрапіў! Але ня доўга мы дзіваваліся, як бач наляцела паліцыя, за карак, ды ў паліцыю. Там мы толькі даведаліся, што жулік нас падвёў, бо гэта ня была заморская налпа, а амаль ня першы чалавек у горадзе. але,
