Гэта старонка не была вычытаная
VII
Хмары ў небе ткуцца.
Ноч, як цень, брыдзе.
Спіць сабака ў будцы,
Ластаўка ў гняздзе.
Грэемся пад плотам
З маткаю ў пяску,
І яна журботна
Песціць мне руку.
«Зараз, мой хлапчына,
Зараз будзем спаць…»
Навучае сына,
Плачучы, спяваць:
«Дайце, дайце, людзі,
Хлеба сіраце!
Грэшна, грэшна будзе,
Калі не дасце…»
«Дайце…» — засынаю.
Мне чуваць праз сон
Плач птушыны ў гаі,
Доўгі матчын стогн.
