Гэта старонка не была вычытаная
Ну і мелі гора
Мы ад леснікоў!
Хусткі з валасамі
Дзёрлі з галавы.
Нібы псы, кусалі
За кусток травы.
Білі, ды з ахвотай,
І малых яны.
За біццё ім злоты
Сыпалі паны.
Шмат ёсць у старонцы
Нашай азярын.
Свеціцца ў іх сонца,
Яснацвет зары.
Вольхі і вярбіны
Строга шэпчуць: «Стой!»
Хіляць, гнуць галіны
Нізка над вадой.
Званы ці нязваны —
Я туды іду.
Як зачараваны,
Я гляджу ў ваду.
