УЛЬЛЯНА /прыстануўшы/. А што?..
ПАЎЛЮК /змагаецца з сабой, бытцам нешта хацеў схаваці; — пасьля, махнуўшы рукой, ціха кажэ/. Вось, сірата!.. бацькоў шэльмаў мела — душу на загубу аддалі, але жаль, чуеш, жаль… сірата…
УЛЬЛЯНА. Сірата, то сірата, але худые чуткі ідуць аб ёй: кажуць, не аднаго палюбоўніцай была, не адны куты выцірала, ведама — панская служанка…
ПАЎЛЮК. Валачашчае жыцьцё, дрэннае жыцьцё — гэта бяздольле, і дзеля гэтаго тым болей трэба жалець.
УЛЬЛЯНА. Бог с табой, Паўлюк, свой розум маеш… я гэта толькі з сэрца… /Адходзіць/.
ПАЎЛЮК /ківае галавой, задумываецца і глядзіць у старану двара. С паміж дрэў на магільніку выходзіць старчыха Марцэлька, згорбленая; прыкоркнула на камені і пяе, заводзячы: "Павей, вецер, павей, вецер…" Паўлюк слухае. Раптам радасна устае, бо убачыў Пранусю, каторая бегла з гары/.
З’ЯВА 2-ая.
ПАЎЛЮК – ПРОНКА.
ПРОНКА /бяжыць с палацу; дробненькая, чорная,
