ля! Чаму ты мне такога чэлавека у малодшых гадох не паслала?.. Чаму ты мяне, як тую траўку у полі, адну на гэтым сьвеці пакінула?..
ПРОНКА. Ага! добра табе так каваць, калі ты ўжо пастарэла, як той грыб. У моладасьці чэлавек сьвету, вясельле хочэ.
МАРЦЭЛЬКА. А колькі-ж табе гадкоў будзе, мая міленькая?
ПРОНКА. А ўжо трыдцаць восьмы на Грамніцы пачала.
МАРЦЭЛЬКА /ківаючы галавой/. Ой, дык ты ўжо і не маладая, не дзіцё. Ужо і саракоўка не далёчка — "сорак лет — бабскі век!"
ПРОНКА. Мужыцкая прыказка… Ці-ж гэта праўда? А ей! як-бы йшчө за мной леталі, каб толькі здарова была!..
МАРЦЭЛЬКА. Але, праўда! — чаму-ж не?.. цененькая ты такая, ручкі твае, як у дзіцяці, маленьне, і вочы такіе…
ПРОНКА /ціха/. Хавайся! — ён ідзе. /Крыху пачакаўшы, выгледае праз вакно/. Не, гэта ня ён. …Глянь, Марцэлька! — гэта-ж Даніла!.. Які пекны хлапец зрабіўся з яго!..
МАРЦЭЛЬКА /ціха сьмяючыся/. Ат!.. Дзяцюк малады, дык і прыгожы.
