|
Эх, беларуская вёска,
бедная вёска, ня плач.
Няхай п‘яная паншчына госкае,
няхай скача крывёю імгла.
Ты ня плач… Іх сіла тлее.
Ты ўзыходзіш на вольны шлях!
Руньню новай ўжо зелянее
Беларусі Заходняй зямля.
І вядома, — яшчэ больш пазнаюць
край, дзе толькі адны крыжы, —
гэта край — Беларусь маладая,
ім ня зьнішчыць яе!
Будзе жыць!
Ня плач ты, забранае поле,
весялейшы кідай перазвон.
Прынясе вызваленьне падпольле —
яно — жыцьцё новых дзён!
Срабрыстаю ночкай паслухай —
ня плача жыцьцё, а бурліць.
Ой, завые яшчэ завіруха —
вызваленьне закутай зямлі.
|
