ЧАСЬЦЬ ПЕРШАЯ.
(Абед у хаце. З аднае міскі чэрпаюць: Прузына, Марыля, Еука, Піліп і Астап. Марыля, быццам ненарокам, вычэрпвае у Астапа з лыжкі).
Прузына. А палотны сягоньня намачыла?
Марыля. А як-жа.
Прузына. Годзе, Марыля! Ня дурэй, і зьесьці яму ня дасьць!
Марыля. Няхай есьць! Ці-ж я яму не даю?!
Еука. О, ты цаца, цаца! (памаўчаўшы) Мама! Сягоньня шуляк хацеў рабенькую курку ўзяць… вось, вось ужо быў на ёй… Адно пад клець скочыла, а ён чуць у сьцяну галавою… Адвярнуў нос, абляцеў кругом клеці і палынуў пад жыта…
Піліп. Чаму ж ты яго не злавіла?
Еука. А! А ты злаві!
Піліп. Вось наўда! Схапіла-б камень да па калені сабе каменем, — ён-бы й сеў.
Еука (тыкаючы Піліпу ў нос лыжкаю). Я-ы! Ты так лаві! (Астап кладзе лыжку).
Прузына (да Астапа). Нешта, як я бачу, ты стаў мала есьці. Ці ня хвор ты часам?
Астап (устае з-за стала, вымае з-за лавы тапор; бярэ брус). Нічагутка вашэць! Так штось ня хочацца… пайду.
Еука. Закахаўся… хі-хі-хі!!!
Астап. У кім? Можа ў табе?
Еука. А я то ня дзеўка?!
Піліп. Ось, жаба!
Еука. А ты — рак.
Піліп. Дык я цябе зьем!
