„ЛАЙДАЧКА“
I
— Адно табе кажу, у ячэйку ня сьмей ісьці! Ячэйкі, касамол у галаве! Камунія, трасца тваёй матары, спадабалася… і падумаць сабе толькі, дзяўчаты як дзяўчаты, і пагуляюць сабе на вячорках, і пражу прадуць і касамол не ў галаве ім, ліха цябе вазьмі, а ты — у ячэйку, тата, пусьці! Сход, падумаеш, галадранцы зьбіраюцца, і яна ў іх кола лезе… Не дажджэш, покуль камуністкай станеш… Я гэты дур табе з галавы выведу… Дзяўчына, расьцьвіла, бы макаў цьвет, і ў сваты з Замчышча Міхей прыехаць зьбіраецца, а яна… у касамол, тата, пусьці… Я табе адаб‘ю гэтую ахвоту. І каму, якому мужыку патрэбна жонка камуністка? Есьці, скажа, згатуй — а яна, нераўнуючы, як Агата Бельская, мужу свайму, — у мяне сёньня сход… Ідзі, скажа, у поле бульбу садзіць, а яна яму, нераўнуючы, бы тая Агата, — на зьезд ехаць трэба… Лайдачка!.. Я табе… І тут важкая дзяга бацькінай папружкі глыбака ўелася ў стромкую постаць Гэлькіну…
— Татачка, ай-яй, што робіш! Ня бі, та-тачка! татачка, ня бі… — з лямантам галасіла Гэлька.
— Ці будзеш на сходы хадзіць, лайдач-
