Гэта старонка не была вычытаная
*
Праходзім па Ленінскай, далей ідом,
туды, дзе акраіны стынуць.
Пад бляскам марозным вялізманны дом
здаецца пад сонцам пустыні.
Часамі маўклівасьць на вежы і скрозь
парушыць гадзіньнік нясьмела;
ды зноў цішыня, толькі ходзіць мароз
у вопратцы ініста-белай.
*
З цэнтральнай плошчы наўскасы
прайшлі паволі на Нямігу.
Ля брамы, чуем, галасы
пераліваюцца паціху.
— Глядзі, кажу, убачыш шмат —
тут родзяцца заўсёды чуткі.
Камусь паслаўшы моцны „мат“,
прайшлі да хаты простытуткі.
Іх затрымалі на рагу,
пачалі ўголас таргавацца:
— За паўрубля я не магу
на ноч цалюткую аддацца.
Ў адказ на гэта галасы:
— Яно як да кавалераў…
Відаць, згадзіліся зусім,
бо заскрыпелі хутка дзьверы.
