|
Водырам пахкім павеялі вішні,
Песьнямі рэзвымі — гоман лясоў;
Сочныя руні палотнішчам пышным
Постаць ўвабралі азьвеўшых палёў.
Поплаў утыкаўся жоўтым янтарам, —
Вочкамі кветак мігнуў курасьлеп;
Жаўранак вёрткі над шэрым папарам
Песьняю славіць квітнеючы сьвет.
Верціцца ломанай стужкай рачулка,
Срэбныя ніткі ў ёй шые прамень;
Гаем пазвоньвае водгалас гулкі
Пташак, сплятаючых песьню-дасэнь,
П‘янаю хваляю коціць-трапеча
Рагі вясновага трунку эфір;
Голас дзявочы і лёкат авечы
Гоняцца, бегаюць ўдоўжкі і ўшыр.
Полагам тонкім апалі паземы —
Потайкам кінулі ў зрэнкі вачоў —
Вечна нярэшанай путнай дылемай
Глянула ў душу вакханка-любоў…
Менск, 21/V-24 г.
| 
