|
Мілы мне бясконца,
Любы тыя хвілі,
Калі сонца ў небе
Падыходзе к гаю,
І ў абачным воку,
Сінім небасхіле
Ўкрадкаю Вэнэра
З неба мне міргае.
На лугох зялёных
Траўка не шахнецца,
Ветрыкам нізваньня
Ніадкуль ня вее,
Толькі, як ні глянеш,
Вока дзе ня мкнецца —
Жыта ядраное
Вокал палавее.
А ў баку, пры гаі,
Дзе лугоў граніца,
Ліп, вярбін дарожка
Зеленьню руцянай
Закрывае сонцу
Срэбную вадзіцу
Ручайка, што мчыцца
Стужкаю зламанай.
У паветры чыстым
Ўецца над зямлёю
І крычыць-галосіць
Сваю песьню каня,
|
