Гэта старонка не была вычытаная
„Не загоіцца, не, шарая
Беларусь бальшавіцкая;
Пакараў яе бог карамі
За бунтоўнасьць мужыцкую“.
Гэтак думалі, так радзілі,
Але думка — дарэмная!
Зноў адыме, што пакрадзена
Наша Случчына зрэбная.
Працай цяжкаю сялянскаю,
Працай ўпартай — рабочаю,
Яна гоіць зьдзекі панскія,
Выжывае аброчанасьць.
Ўся саламі поўна, бэрамі,
Поўна жытам, пшаніцаю,
У наступнае йдзе з вераю,
Б‘е адвага крыніцаю.
Не загіне, ды ня вечнае —
Што ўрэзана, адлучана.
Будуць, будуць яшчэ зьлечаны
Беларусь і ты, Случчына.
Слуцак, 18/III—1925 г.
|}
