О, год! Такіх, як ты, час рэдка родзіць.
О, год! Ты першы гэткі між гадоў.
Прышоў ня з згоды і свабоды весьцяй
І не узьвялічыць праўду між людзьмі,
Жыцьцём мільёнаў ты прышоў затрэсьці,
Шлях вымасьціць свой трупамі, касьцьмі.
Касьцьлявай зморай з гібелі сталецьцяў
Ты, як пракляцьце, будзеш вызіраць.
І будзе маці страшыць табой дзеці,
Ды клікаць той, хто ўздумае ўміраць.
"Не забіваці" — ты стрывожыў права,
На сэрца і душу наклікаў цьму;
Людзей на зьвераў пошасьцяй крывавай
Ператварыў і здаў насьледніку свайму.
Га! Хай-жа льлецца кроў, дымяць пажары,
Няхай пад крыжам плача сірата!
Крывавы бог крывавыя ахвяры
Сабраць павінен з сьвету дачыста.
Аж прыдзе іншы год з рукою лёгкай
Агледзіны рабіці новых дзён,
Дзе меч нявідзімага бога-Рока
Напіша бяскрывавы свой закон[1].
|
Ды як-жа не хвалявацца шчыраму сэрцу грамадзяніна-поэты? Як не праклінаць тых людзей, што
выклікалі нязьлічоныя бядоты на працоўных усяго
сьвету і асабліва на многапакутную бацькаўшчыну
поэты Беларусь? І Янка Купала шле громы праклёнаў "разьюшаным сатрапам", якія
- ↑ "Спадчына", стар. 37.
